Ahmet Hamdi Tanpınar, birçok türde olduğu gibi hikayeleriyle de Türk edebiyatına derin bir miras bırakmış müstesna bir şahsiyettir. Tanzimatla başlayan medeniyet değişiminin birey ve toplum üzerinde yarattığı kırılmaları çeşitli kavramlara vurgu yaparak eserlerine yansıtan Tanpınar’ın, roman ve öykü kahramanlarında modernizmin birey üzerindeki dönüşümü sancılı olur. Bireyin içini durmadan kemiren “eksiklik”, yeni hayat karşısında Doğu ve Batı’nın kodlarını alımlama sıkıntısı, gelenek ve modernizmin geçmiş ve gelecek algısında yarattığı müphemlik gibi daha birçok neden Tanpınar’ın kahramanlarının yaşadığı sancıların yansımaları olur. Bizim bu çalışmada amacımız, Tanpınar’ın “Geçmiş Zaman Elbiseleri” öyküsünde modern bir nesrin izinde olan Tanpınar’ın üslubunun temelini oluşturan şiirselliğin estetik düzeylerini belirlemek, eşya ve insan arasındaki aktarımların hangi imge ve semboller ekseninde kompoze edildiğini ortaya koymaktır. Tanpınar’ın her bir eserinin bir sembol denizi olduğu düşünüldüğünde; bu denizin kaynaklarının dil düzleminde belirlenmesi, öykülerinde kurulan simgesel boyutun da zenginliğini verecek, psikolojik çözümlemelerle, psikanaliz, rüya ve simgelerin içe içe kullanımı yaratıcı imgelemin birey üzerinde oluşturduğu varoluşsal sorunlara temas etmemize imkân verecektir.