Yalnızca ilerlemeye odaklanıp gelişmeyi kutsallaştıran, kapitalist kaygılarla yüklü, alışıldık insan merkezci yaklaşım; sınırlarını ve sürdürülebilir geleceğini düşünmediği yerkürenin doğal kaynaklarını hızla tüketmektedir. Günümüzde küresel bir sorun olarak kabul gören çevre krizinin sonuçları, gezegenin sürdürülebilir geleceğini ciddi boyutlarıyla tehdit etmektedir. İnsanlığın çevre duyarlığıyla hareket etmesi artık bir zorunluluk halini almış bu duruma sanat ve edebiyat da kayıtsız kalmamıştır. Çevreci eleştiri, edebiyat yoluyla doğayı korumaya ilişkin güçlü bir bilinç/farkındalık oluşturur. Edebiyat ve ekoloji arasında bağ kurarak gezegen merkezci bir yaklaşımı savunur. Çevreci şiir eleştirisiyse kısaca bir şairin şiirlerinde hayvan, bitki toplulukları ile cansız varlıklara yani doğanın insan dışı diğer ögelerine duyduğu dikkate eğilir. Bu bağlamda yirminci yüzyıl modern Türk şiirinin öne çıkan şairlerinden Oktay Rifat (1914-1988) doğaya ilişkin sezgisel bir algıya sahiptir. Şiirlerinde ele aldığı hayvan davranışları, şiir okurunda çevre bilinci ve etiğinin oluşmasında ve gelişmesinde azımsanmayacak bir değer üretir. Şair, hayvanların ekosistemdeki davranışlarını gözlemler, hayvanlarla arasında etkileşimli bir bağ kurar ve onlar gibi düşünmeye çalışır. Hayvanların iç dünyalarının olduğu kabulünden yola çıkarak onlar hakkında duygusal birtakım öngörülerde dahi bulunur. Her bir hayvan türünü, alışıldık insan merkezci yönelimlerden farklı olarak içkin değerleriyle şiirleştirir. Bu makalenin amacı, Oktay Rifat’ın şiirlerinde hayvanların bilişsel etkinliklerini göz önüne alarak evrim süreçlerine göre yaşama uyum sağlamalarını ve yaşamda kalma çabalarını pekiştiren davranışlarını, hareket-hız, duygu-iletişim-düşünce ve evrim süreçlerine ait kategoriler etrafında okumaktır.