Abstract
GELENEK BAĞLAMINDA HİLMİ YAVUZ ŞİİRİNİN KAYNAKLARA YÖNELME BİÇİMİ: KENDİNE AİT OLANDA KALMAK
Türk şiirinin modernleşmeyle beraber yaşadığı en önemli problemlerden biri, öncülerin meydana getirdiği geleneğe ait dil ve söylemin temsilidir. İnkâr ve temsil verili şiir dilinde hemen hemen her şairin gündemine alması gereken meselelerdendir. Bu bağlamda Çağdaş Türk şiirinde Hilmi Yavuz, kendine özgü bir şiir dili oluştururken geleneğin verili imkânından fazla bağımsız bir şair olarak gözükmez. Hilmi Yavuz geleneği şiir diline taşırken sıra dışı bir sitil geliştirir. Bu, dekonstrüktif okuma ile modern çağda Derrida’da görebileceğimiz bir yapıyı bozma endişesinin geleneğe ait kümülatif birikimin yeni bir bulgulamayla yönelik çabalarını içerir. Hilmi Yavuz da şiir dilini kurarken geleneği tarihsel formundan uzaklaştırmayarak açımlar. Bir anlamda okuyucu için görünen ya da başka türlü söylemek gerekirse yüzeysel anlamda net olmayan bir poetik çerçeve çıkar ortaya. Fakat Hilmi Yavuz şiirinde gelenek, şiir matrisinde gizil bir dinamizmle devam eder ve anlama bağlamı oluşturabilmek için de okuyucudan biraz çaba bekler. Bu çalışma Hilmi Yavuz’un şiir dilinde belirgin ama örtük geleneksel dil ve düşünce kodlarına
yönelik bir okuma denemesidir.
Keywords
Gelenek, modernizm, şiir, dil, dekonstrüksiyon.